bonnie, 1/6 2006 kl. 00:04:

og verið svo öll ævinlega margvelkomin heim

Sævar, 1/6 2006 kl. 03:09:

Jájá. Velkomin heim um Atlantshafið hvíta! Það gladdi mig að hitta afgang hinna foráttu-Ljótu hálfvita í dag, þótt Ármann lægi bakk og í hálfgerðu rússi undir rauðu teppi. (Eða var þetta kannski fáni?) Maður hefði getað átt von á, eftir leikferð austur fyrir baktjald, að hann hefði orðið fyrir matareitrun, leikeitrun, ferðaþreytu, bjarnarbiti, flóabiti, skyndibiti, samóvarúlfi, síbernsku, moskító, skító, moskvíts, hland-volgu eða öðrum tsjernó-bíl ... en neinei! Hann varð fyrir KNATTSPYRNUMEIÐSLUM!!!

Það er hættulegt sportið að spyrna og dúndra
ef sparkvallar-ræsknið er freðmýr' og túndra
og móti þér ryðst hún svo vígaleg vörnin,
Vanja og frænd'ans – og rússneski björninn.

Siggalára, 1/6 2006 kl. 22:33:

Fokkíng snilld.

Mér finnst þetta með kaffihúsið við Patríarkatjarnir finnst mér óstjórnlega kúl. Hversu nördó er það?

Hulda, 2/6 2006 kl. 13:44:

Ekkert nördó. Á þessu kaffihúsi eldar besti kokkur (reyndar konar) í allri Rússiu - þvílíkt bragðlaukadekur!

Sævar, 7/6 2006 kl. 02:08:

Úbbs ... hef gert mig sekan um prentvilluræksni í orðinu ræskni.
Greinilega undir áhrifum frá húsvísku leikkonunni Berglindi Steinadóttur, sem átti í megnustu vandræðum með að segja þetta orð á leiksviði um árið. Og það hlakkaði í höfundafíbblunum. Kom því vel á vondan.

Aftur í dagbók

---

31/5 2006

Mikið er nú afslappandi að vera bara kominn aftur í vinnuna sína.

Síðari tveirþriðju hópsins dvöldu á hótel Sentralnaja í þrjár nætur eftir að leikferð lauk og túristuðust af miklum móð. Fríkuðum út á magnaðasta útimarkaði sem sést hefur, borðuðum rússneskt, tíbetskt og grúsískt og heimsóttum kaffihús Margarítu við Patríarkatjarnir þar sem saga hennar og Meistarans hefst.

Ferðinni lauk svo með óumbeðnum glæfraakstri þriggja snarvitlausra leigubílstjóra út á völl. Nú vitum við semsé að það er hægt að keyra gamla Volgu á 160 km hraða á blautri hraðbraut og stunda stórsvig milli skynsamari ökumanna. Ög tala í farsíma á meðan.

Sem kennir okkur að sumt þarf maður ekkert að vita.

Þorgeir Tryggvason

31/5 2006