Sætröllskvæði

Lag
Þorgeir Tryggvason

  

Kóngurinn og drottningin
á þann sunnudag
héldu sínum skipunum
á það myrkva haf.

Engin veit til angurs fyrr en reynir.

Þegar að þau komu
á það myrkva haf
þá tók allan byrinn af
svo hvörgi gaf.

Engin veit til angurs fyrr en reynir.

Þar komu upp loppur
og þar komu upp klær,
allt upp undir olnboga
loðnar voru þær.

Engin veit til angurs fyrr en reynir.

„Hvörsu mikið rauðagull
skal eg gefa þér
ef þú lætur skipið
skríða undir mér?“

Engin veit til angurs fyrr en reynir.

„Eg hirði ei um þitt rauðagull
né þitt brennda fé
og ekkert nema þann fríða svein
er situr þér í kné.“

Engin veit til angurs fyrr en reynir.

Móðir tók sér gullkamb
og kembdi sveinsins hár
en með hvörjum lokkinum
þá felldi frúin tár.

Engin veit til angurs fyrr en reynir.

Þegar þau höfðu af hendi selt
þann unga svein
bruna tóku skipin
undir báðum þeim.

Enginn veit til angurs fyrr en reynir.